Dijital Çalışma İlişkisinde Eşit Davranma Borcu
Author :
Abstract
İşin yürütülmesinde teknolojik araçların kullanımı, çalışma ilişkilerinin dijitalleşmesine ve buna bağlı olarak yeni çalışma modellerinin ortaya çıkmasına yol açmıştır. Bu doğrultuda ortaya çıkan dijital çalışma ilişkisi; işyeri kavramı, tarafların hak ve borçları, çalışma ve dinlenme süreleri, iş sağlığı ve güvenliği vb. pek çok sorunu gündeme getirmektedir. Bu durum, dijital çalışanların diğer çalışanlara nazaran daha dezavantajlı konumda olmasına yol açmaktadır. Bu noktada, işverenin temel borçlarından biri olan eşit davranma borcu önem kazanmaktadır. Belirtilmelidir ki hukukumuzda, dijital çalışma ilişkisinde eşit davranma borcunu açıkça ele alan bir düzenleme bulunmamaktadır. Bu noktada, dijital çalışma ilişkisinde eşit davranma borcu yönünden özellik arz eden haller ile bu borca aykırı davranışa bağlanan sonuçlar tartışmaya açıktır. Eşit davranma borcu, esas itibarıyla 4857 sayılı İş Kanunu’nun m.5 hükmünde ele alınmaktadır. Söz konusu düzenleme uyarınca, işverenin eşit davranma borcuna aykırı davranışı birtakım hukuki yaptırımlara tabi tutulmuştur. Çalışmamızda, 4857 sayılı İş Kanunu’na tabi dijital çalışanlar bakımından işverenin eşit davranma borcu ve bu borca aykırılık halinde uygulanabilecek yaptırımların kapsamı açıklığa kavuşturulacaktır.
Keywords
Abstract
The integration of technological tools into the performance of work has fostered models the digitalization of employment relations and the emergence of novel working models. Within this framework, the digital employment relationship gives rise to a wide range of legal questions, notably concerning the definition of the workplace, the allocation of rights and obligations between the parties, working and rest periods, and occupational health and safety. In practice, such developments have, in certain instances, resulted in digital workers receiving less favourable treatment compared to their non-digital counterparts. This underscores the heightened significance of the employer’s fundamental duty of equal treatment.
It must be emphasised that there is currently no explicit national legislation that directly addresses the duty of equal treatment within the specific context of digital employment relationships. Accordingly, the particular circumstances in which this duty applies, as well as the legal consequences of its breach, remain matters of ongoing debate. Under Turkish law, the duty of equal treatment is primarily enshrined in Article 5 of the Labour Code No. 4857, which provides for a range of legal remedies in the event of non-compliance. This study seeks to examine, with specific reference to employees engaged in digital work arrangements within the scope of the Turkish Labour Code, whether the statutory sanctions prescribed for breach of the duty of equal treatment are applicable in the digital work context.
